Co roku, przez kilka tygodni czuję, jakbym ponownie przeżywała traumę. Kiedy w chłodniejsze i bardziej pochmurne dni przemierzam samotnie parkingi centrów handlowych, restauracji, czy jakiekolwiek inne przestrzenie parkingowe, pojawia się w mojej głowie myśl: “Może teraz, właśnie tutaj, przydarzy mi się to samo”.

Miło i przytulnie

Podczas jesienno-zimowej aury dużo czasu spędzam w domu, odpoczywając i próbując ukoić moją niespokojną duszę. Nie skupiam się wtedy na zrzuceniu kilogramów, ale popijając gorące kakao, poświęcam wiele godzin na ćwiczenie prawidłowego oddychania, przeglądam powoli czasopisma o dekorowaniu domu.
Przed snem dbam o to, by nakarmić swój umysł spokojnymi myślami, oglądam komedie, przeglądam gazety, trzymając się z daleka od przerażających i brutalnych filmów czy programów informacyjnych.
Jestem jak rozkwitający kwiat, który wymaga szczególnej troski, by po gwałtownej burzy odzyskać zdrowie. Marzenie o nim przychodzi z wielkim wysiłkiem.

Patrzcie, jak kwitnę

Zmieniłam się w ciągu tych trzech lat od napadu. Cieszę się teraz latem bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, spędzając czas z przyjaciółmi, wygrzewając się w promieniach słońca i beztrosko podchodząc do życia.
Rośnie moja miłość do świeżych owoców, zadbanych ogrodów i pielęgnowania przyjaźni.
Przez cały rok otaczam się dużą ilością światła i słońca, dbam o zdrowe odżywianie i rozwijam poczucie humoru.
Pracuję też nad umiejętnością bycia zadowoloną w każdych okolicznościach. Bez względu na to, czy jestem w domu, czy w pracy, często przerywam swoje zajęcie, by po prostu cieszyć się z przebywania w bezpiecznym miejscu. Tak naprawdę nie potrzebuję niczego więcej.
Odkrycie czynników wyzwalających sezonową depresję to połowa sukcesu. Jeśli jednak jest to zbyt trudne, porozmawiaj z lekarzem, czy nie ma innych somatycznych przyczyn twojego złego samopoczucia.