Napisałam to pewnego dnia dwa lata temu:

„Czasami mam poczucie, że jestem w niewoli. Dzisiaj był jeden z takich dni. Niech głos w mojej głowie wyjaśni, o co chodzi”.

Cześć, jestem tym głosem w twojej głowie, który mówi ci, że ktoś śledzi cię, kiedy śpisz.

Kiedy byłaś młodsza, mówiłem ci, że coś dużego i strasznego mieszka pod twoim łóżkiem lub w twojej szafie.

Tak, jestem tym samym głosem, który mówi ci, abyś nie patrzyła w lustro w środku nocy i abyś poszła do toalety, kiedy musisz, bo inaczej będziesz mieć większą szansę zachorować na zakażenie dróg moczowych.

Czasami ostrzegam cię przed prawdziwym zagrożeniem…

Zalecam ostrożność podczas jazdy w czasie burzy, zwracanie szczególnej uwagi na otoczenie, gdy jesteś poza domem w późnych godzinach nocnych czy dodatkowe, wydłużone staranne mycie rąk, aby uniknąć choroby.

Innym razem lubię nieco podkolorować rzeczywistość.

Jak wtedy, kiedy mówię ci, abyś przygotowała się na katastrofę za każdym razem, gdy słyszysz przelatujący nad głową samolot.

Albo że w metrze, którym jeździsz do pracy, pewnie znajduje się bomba i powinnaś powiedzieć swoim przyjaciołom i rodzinie, że ich kochasz, póki możesz.

Psychicznie chory uzbrojony bandyta wtargnie do twojego miejsca pracy i zacznie strzelać na ślepo, więc lepiej przygotuj sobie dobrą kryjówkę, zanim będzie za późno.

Wiatr się nasila – jesteś przygotowana na huragan?

Mogę również zmniejszyć kaliber.

Jest już za późno – ta kobieta w sklepie nie zasłoniła ust, kaszląc i na pewno zachorujesz.

To właśnie dziś – na pewno ktoś włamie się do twojego domu dzisiaj wieczorem.

Poprosiłaś kogoś bliskiego, żeby wysłał ci wiadomość, kiedy dotrze do domu, a powinien już tam być – pewnie miał wypadek po drodze.

W domu jest za cicho, ale twoja mama powinna już wrócić – ktoś pewnie poderżnął jej gardło i zostawił ją w łazience w kałuży krwi.

Tak. Śmierć to moja specjalność.

Co zaskakujące, nic nieznaczące drobiazgi też cię dopadają.

Nie pracujesz wystarczająco długo – twoi współpracownicy pewnie myślą, że jesteś leniwa.

Uczysz się całymi godzinami, ale nie widać tego po twoich ocenach – pewnie nie zaliczysz tych zajęć.

Nie lubią cię, bo nie jesteś wystarczająco fajna. Obgadują cię za twoimi plecami.

Pewnie nie uznają cię za tak bliską przyjaciółkę, za jaką ty je uważasz.

Czy będziesz w stanie zapłacić rachunki w tym miesiącu?

Widzicie, co mam na myśli? Drobiazgi.

A jednak wypełniam twój umysł zmartwieniami od najbardziej wymyślnych do najprostszych i wszystko to pięknie współgra ze sobą!

Twoje serce bije mocniej, robisz się coraz bardziej niespokojna, coraz trudniej ci oddychać – paraliż.

Jesteś sparaliżowana lękiem przed swoją wyobraźnią.

Jak możesz ufać samej sobie?

Jak możesz ufać głosom w twojej głowie? Czy naprawdę myślisz, że jesteś godna zaufania?

Nie masz kontroli nad tym, co ci mówię i na pewno nie możesz mnie zagłuszyć.

Co więc może ci pomóc?

Mam cię w niewoli. Jestem tobą.

Napisałam to chyba podczas przerwy albo w drodze do szkoły, jadąc kolejką. A może jeszcze innym razem. Niezależnie od tego, te duszące emocje trzymały mnie w swej władzy przez długi czas.

To dziwne. Nie pamiętam, kiedy to wszystko pisałam, ale te uczucia i poczucie paraliżu są tak bardzo znajome.

Czy walczyłeś kiedyś ze strasznymi myślami zalewającymi twój umysł? Wypowiedzenie tych myśli w obecności innego człowieka naprawdę mi pomaga i tobie też może pomóc.

Inne artykuły:

Pustka w naszych sercach

Prawda zdjęć czy zdjęcia prawdy?

Odzyskaj poczucie własnej wartości